Kobieta w średnim wieku. 
Pewna siebie, z wysoko spiętym kokiem i pięknie zaznaczonymi oczami.
Za nią rozświetlone lustro. 

⁃Zgaszę. Za jasno – mówi i wstaje z krzesła.

Siada. Bierze oddech i patrzy na mnie. 
Powietrze płynie płytko, zatrzymuje się na poziomie klatki piersiowej. 
Takie uciski w klatce najczęściej prowadzą nas do porodu, albo do śmierci… 
Bo w śmierci, nawet tej częściowej, nawet tej za życia, nie wolno wziąć oddechu w pełni. 

⁃Z czym chciałabyś pracować? – pytam. 

⁃Trochę tego jest… zaczynając od nienawiści do siebie, potem partnerstwo, macierzyństwo. Jestem mamą trójki dzieci. Dwójka synów i córeczka. Było ciężko. Teraz już dzieci są trochę starsze. Z ich ojcem jesteśmy na etapie, że ja się chce wynieść z domu ale on wciąż próbuje stworzyć jakieś … nie wiem sama … pozory, że jednak jesteśmy parą, że będzie dobrze. 

⁃Gdzie jest najciężej? W którym z tych obszarów i gdzie to czujesz w swoim ciele? 

⁃W macierzyństwie – kobieta zamknęła oczy – i czuję to na barkach. 

-Gdzie była gra pozorów? – pytam.

⁃Ja jestem DDA… mama zawsze wszystko łatała, żeby sąsiedzi nie pomyśleli, żeby nie usłyszeli, żeby wszystko było idealnie, nawet jak w środku się sypało. 

⁃Jesteś zła na mamę? – pytam. 

⁃Jestem. 

⁃Bardziej niż na tatę, co? 

⁃Tak. Tata już nie żyje. 

⁃Pożegnałaś się z nim? Miałaś okazje?

⁃Pożegnałam się z nim w sercu… tak… – mówi ze szklącymi się oczami. 

⁃Zamknij sobie oczy i powiedz mi do jakiej sytuacji Cię pchają wspomnienia? – proszę. 

⁃Sprzątałam, ale mama zawsze znajdowała coś co nie było do końca domyte. Prezenty od sąsiadów wystawiała na widok – kobieta waha się, co i czy w ogóle mówić dalej – …a ja kiedyś zrobiłam mamie prezent – jej głos drży coraz bardziej – wkopała go gdzieś pod łóżko. 

⁃A jaka była ta mama? 

-Zapewniała przetrwanie. Jedzenie, pranie… – opowiada. 

⁃Wszędzie pozory, co? Idealny dom, prezenty od sąsiadów na półkach, ojciec pije ale przecież nie pije dopóki nikt nie wie, mama kocha, ale prezent leży pod łóżkiem… i tak teraz ten mąż… ten związek, w pozorach, które znasz przecież dobrze. 

⁃On się na przykład chce przytulać specjalnie przed dziećmi, żeby one tylko myślały, że jest między nami dobrze – opowiada ze łzami w oczach. 

⁃Tak – mówię – postaw przed sobą mamę i powiedz do niej: 
JA TAK JAK TY, 
ŻYJĘ W GRZE POZORÓW. 
JA PRZYTULAM SIĘ DO MĘŻA, ŻEBY DZIECI MYŚLAŁY, ŻE W DOMU SPRAWY MAJĄ SIĘ DOBRZE,
TAK JAK TY WYSTAWIAŁAŚ NA WIERZCH PREZENTY, ŻEBY GOŚCIE MYŚLELI, JAK TO NAM SIĘ DOBRZE WIEDZIE … JAK TO OJCIEC NIE PIJE … JAK TO MIĘDZY NAMI WSZYSTKIMI IDEALNIE. 

⁃Teraz powiedz mi co z tymi dziećmi Twoimi? – pytam.

-Chcę je kochać ale jakbym do końca nie potrafiła – mówi kobieta, płacząc. 

⁃Masz poczucie, że żyjesz… tylko trochę? – pytam.

⁃Tak, ale potrafię łapać chwile „tu i teraz”. Raz na czas potrafię. Wtedy czuje jakbym żyła przez chwile. 

⁃Wyobraź sobie łąkę i opisz mi jaka ona jest – proszę.

⁃Widzę ją. Jest zielona i ma piękną wierzbę płaczącą po środku – opowiada kobieta.

⁃Straciłaś dziecko? – pytam. 

⁃Jak byłam młoda, z innym partnerem. Usunęłam – mówi powoli ze łzami w oczach.

⁃Jaki masz kontakt ze swoimi dziećmi teraz? – pytam. 

⁃Z córką jest dobrze, potrafi mówić, że kocha… ale synowie… a szczególnie jeden. Nic. Jest do mnie tak zamknięty.

⁃To niebezpieczne zbliżyć się do takiej mamy – mówię. 

Kobieta zaczyna płakać. 
Mocno. 
Płacze całą sobą.
Kręci głową… chowa twarz w dłoniach. 
Całe jej ciało krzyczy z bólu. 

⁃Popatrz na tego maluszka przy tej wierzbie, która płacze za Ciebie. 

⁃Widzę go – mówi, wycierając kapiące krople łez – to chłopiec. 

⁃ Dlatego to właśnie synom do Ciebie nie wolno…
Powiedz do niego: 
PRZEPRASZAM. 
NIE MOGŁAM INACZEJ. 
NIE POTRAFIŁAM. 
NA TWOJĄ PAMIĄTKĘ, „TU I TERAZ” ZNAJDUJĘ TYLKO NA MOMENT…
NA TWOJĄ PAMIĄTKĘ NIE POTRAFIĘ DO MIŁOŚCI W PEŁNI…
NA TWOJĄ PAMIĄTKĘ NIENAWIDZĘ I SIEBIE SAMEJ…
NA TWOJĄ PAMIĄTKĘ MOI SYNOWIE STOJĄ W DYSTANSIE…

Siedziałyśmy tak w ciszy płaczu. 
Te łzy miały swoje miejsce. 
Miały wagę i wartość. 

To pożegnanie trwało długo…
Tak długo, jak długo trwała niejawna żałoba. 

A kiedy płacz opadł. 
Zrobiło się lżej. 

⁃Jak się czujesz? – pytam. 
⁃Inaczej… dziękuję Ci. 

Głęboki wdech. 
Bo wolno do życia. 

Zostawione za zgodą.

Dla innych. 

Marianna Gierszewska

Czasami jako dzieci czujemy się lepsi.
Patrzymy na rodziców z góry.
Pozwalamy sobie kwitować ich decyzje, wierzenia, poglądy, zachowania…

Stajemy jako więksi tym mocniej, im mocniej tego rodzica oceniamy:
„Nieporadny”;
„Roztrzepany”;
„Głupawy”;
„Bezmyślny”;
„Naiwny”;
„Zdziecinniały”.

A na te oceny z kolei pozwalamy sobie tylko wtedy, kiedy uważamy, że moglibyśmy tego rodzica „ulepszyć”.
Ulepszyć nie tylko jako człowieka – dziś, ale przede wszystkim, jako rodzica – z wtedy.

“Przecież muszę pomagać. Kto jak nie ja?”

Najczęściej jednak rodzic wcale o tę pomoc nie prosi. To dziecko jedynie, czuje się na tyle „bardziej kompetentne życiowo”, że wpycha się przed kolejkę w hierarchii systemu.

Wpycha się przed KOLEJ-kę, czyli stawia się wyżej niż Ci, którzy byli tu przed nim.
Ubiera wysokie obcasy do mamy i taty.
To obcasy zbyt strome dla dziecka.
Zawsze bowiem, kiedy mała czuje się lepsza od rodzica, zapłaci za to cenę.

Stając wyżej od rodziców, wiążemy się z ciężarami dwojako:
a) odbieramy mamie/tacie moc i siłę do poradzenia sobie z własnym losem
b) bierzemy na siebie ciężary rodzica, za którym jesteśmy w ruchu ratowania

Przejmując na siebie to co należy do mamy / taty, brutalnie burzymy porządek pokoju rodziny.
Należąc do młodszej klasy, a sięgając uparcie do tego, co „starszaków”, skazujemy się na niepowodzenie.
Tym niepowodzeniem staje się zasiany nie nasz ciężar, który zaczyna dociskać wielkością adekwatną do starszego pokolenia (rodzica).

I tak na warsztatach spotykam kobiety, które zajmując się w pojedynkę ciężko chorą mamą, zaczynają chorować same…
One z miłości za mamę, z tej chęci pomocy idą w ruch ku śmierci („mamo, ja tak jak Ty”).
Czy taki ruch rzeczywiście tę mamę odciąża? Nigdy.
Teraz los mamy niesie już nie tylko mama – do której ten los przypisany. Teraz niesie go także córka.
Płacąc za to zdrowiem i chęcią do życia.

Na warsztatach spotykam kobiety, które spłacając za tatę długi, zaczynają tracić parę we własnym biznesie… tracą pracę… przyglądają się coraz mniej chętnie płynącym do nich finansom.

Na warsztatach spotykam kobiety, które pocieszając mamę w samotności – bo ojciec odszedł lata temu – gdzieś z tyłu zostawiają własne związki, małżeństwo i relacje.
Im do własnego partnerstwa już niebezpiecznie daleko…. symbolicznie, łapiąc opuszczoną mamę za rękę, stają jako jej partnerzy.

Na warsztatach spotykam także kobiety, które zostając wsparciem dla rodzica, odsuwają się od własnego macierzyństwa. One matkami już przecież są – swoich własnych rodziców.

Te obcasy są kuszące. Pachną słodką obietnicą lepszego życia (“nigdy nie będę taka jak oni”).
Ale choćby były nie wiadomo jak piękne – kiedy za wysokie, zaczną obcierać.
Bo szpilki tak wysokie są zarezerwowane dla tych, którzy byli tu pierwsi.
Dla nas potrzebna inna wysokość.
Nie wchodźmy więc w nie swoje buty.
One dla nas za duże.
Za ciężkie.
W nich nogi plączą się łatwiej.
W nich zgubić się prościej.
One trzymając w niewygodzie, nie pozwolą wyjść do życia daleko.
Do tego co Twoje.

•••

Nie umiemy puszczać.
Trzymamy się kurczowo wyobrażeń, o sytuacjach, o ludziach.
Stawiamy sobie cele ratowania.
Najpierw rodziców – a kiedy rodziców zabraknie –
ratujemy partnera,
rodzeństwo…
przyjaciół…

Takie ratowanie, jest przejawem pychy.
Jest swoistym bawieniem się w Boga.
Zaczynasz bowiem myśleć, że masz moce, by zmienić czyjś los, na / Twoim zdaniem / lepszy.
Nie masz takich sił.
Nie masz również takich praw.
Oddać tych, których kochamy w ręce ich losu jest największym sprawdzianem miłości.
Oni swoją drogą…
Ty swoją.
Z wdzięcznością, że możesz – właśnie dzięki nim.

Marianna Gierszewska

Pozwolenie sobie na przyjęcie wszystkiego tego o czym marzysz,
wszystkiego tego, czego tak bardzo pragniesz,
zaczyna się od przyjęcia do serca pierwszej kobiety i pierwszego mężczyzny Twojego życia: mamy i taty.

Czym jest przyjęcie?
Jest uznaniem CAŁOŚCI z którą przyszli.
Jest spojrzeniem na jeden jedyny, prawidłowy scenariusz ich darów jako rodziców i ich darów jako ludzi.

Takie to jest.
I takie to było.

A Ty – jako dziecko tej mamy, tego taty – choćbyś nawet i bardzo chciała,
do tych darów nie możesz nic dodać, ani nic od nich odjąć.
Bo to nie jest propozycja równania, które masz rozwiązać.
To jest już dawno obliczony WYNIK, który możesz wziąć, jako wyłączny prawdziwy.

Pretensji do rodziców w społecznych głosach nie brakuje:
„toksyczni”,
„niesamodzielni”,
„żałośni”,
„fatalni”…

A kiedy po oskarżycielskiej wiązance, słyszę : „ja takich błędów, jako rodzic, nie popełniam”, zastanawiam się czy lepiej się śmiać, czy płakać.

Bo dopóki nie uznasz się jako ta mniejsza, względem rodziców…
Dopóki względem nich nie zejdziesz z tak wabiącej drabiny wyższości – twierdząc, jak to Ty potrafisz lepiej –
dopóty, sorry Mariolka, ale życie będzie dawało w dupę.

Większy wobec swojego rodzica – jakikolwiek by ten rodzic nie był –
zawsze zapłaci odpowiednią do przepychania się w kolejce, cenę.
Bo każdy ród jest właśnie taką KOLEJ-ką –
w której Twoja KOLEJ przyszła po tamtych i dzięki tamtym.

Więc kiedy stawiasz się jako ta mądrzejsza, górująca, lepsza…
sypnie Ci zdrowie,
partnerstwo,
macierzyństwo,
praca,
finanse,
przyjaźnie,
relacje,
szczęście…

Bo większym i lepszym, może chcieć być tylko wewnętrznie niedokochane dziecko.
Dorosły nie potrzebuje udowadniać.
Wie, że dzieciństwo się skończyło.
Wie, że świat nie odda za mamę, ani za tatę.
Partner nie spłaci debetu uwagi,
szef nie będzie kochał Cię tylko dlatego, że mrugasz… bo nie jest Twoim rodzicem.
To nie jego rola.

Ci, którzy nie przyjmują rodziców do serca, biją się ze sobą i ze światem.
Chcą tak wielu rzeczy:
bogactwa, rozgłosu, szczęścia, miłości.
Pragną „PIĘKNEGO ŻYCIA”,
bez przyjęcia tego drugiego.

Bo żeby wyjść do pięknego życia,
musisz najpierw w podzięce to życie wziąć…
Od kogo?
A tak Mariolka! –
Od rodziców!

Tu też Ci się może zdawać, że zrobiłabyś to lepiej.
Napewno lepiej byś się poczęła, urodziła i wychowała…
wiadomo, że Ty wszystko lepiej.
A jednak … sama nie mogłaś.
Mogli tylko oni.
I tylko w takiej konstelacji, jaką zastałaś.

To życie, to czasami jedyny dar, jaki możesz wziąć od rodziców.
Bo rodziców mamy różnych.
I niech będzie.
Biorąc to życie, tych rodziców i te okoliczności, rozpuszczasz to co trudne.
I nie musisz już się ze światem szarpać,
tak jak w sercu się szarpiesz z tą mamą i tatą.

Ci, którzy nie przyjęli rodziców do serca,
mają wieczne pretensje i roszczenia w stosunku do świata.
Wszyscy dają za mało,
wszyscy nie dość rozumieją,
nie dość chwalą,
nie dość płacą…
Według takich ludzi, świat ogólnie jest miejscem, gdzie tego szczęścia mało.
Miłości też nie starcza.
O sukces też trzeba się bić.
Ci, którzy nie spojrzeli na swoich rodziców z wdzięcznością,
krzyczą głośno:
„NIE DAJECIE I NIE DOCENIACIE! ZMIEŃCIE SIĘ WRESZCIE WSZYSCY!”

Ale to nie świat ma się tak naprawdę zmienić…
To nie o niego chodzi.
Chodzi o mamę i tatę,
którzy nie byli, jak mieli być.
Nie byli, tak jak tego oczekiwałaś.

Nikt Ci ZA kogoś nie da.
Rodzice przyszli, z wynikiem tego kim byli i co mieli.
A cała reszta?
Gdybyś żyła w zamku, na stercie pączków i faworków, pewnie nigdy byś się z tego pałacu nie wyniosła.

Bo nie da się mieć wszystkiego i dorosnąć.
To potwierdza każda bajka.
Siostry Kopciuszka miały wszystko…

Tak to tu zostawimy.
Pięknego dorastania!

Marianna Gierszewska

Wszystko w przyrodzie opiera się na reakcjach i wzajemnych zależnościach.

Końskie odchody mogą stać się obietnicą ciepła i pokarmu dla żuka gnojowego.
Bo stanowisko jest kwestią potrzeby i perspektywy.

A z tą kupą dalej co…?
Wszystko jedno, byleby była.
Chrząszczom jest tak naprawdę zupełnie obojętne dokąd pójdą.
Przeprowadzony przez naukowców z Johannesburga eksperyment opisywał jasno tylko jedną zasadę żuków: iść przed siebie.

…Więc kiedy Ty do związku stajesz z roli matki,
On wejdzie w rolę syna.

Tak jak kiedy przed żuczkiem, postawisz kulę odchodów, błota i gliny – bez zastanowienia będzie ją toczył.

To są kuszące opcje w przyrodzie.
I to jest również nieomylność tej przyrody.
Bo jeśli tak się nawzajem dla siebie potrzebujecie,
tacy się dla siebie BĘDZIECIE MUSIELI stawić.

„Mój były mąż siedział przed telewizorem, nic nie robił, miał mnie w głębokim poważaniu, a teraz, w kolejnym małżeństwie taki zakochany, zaangażowany, ciepły. Inny człowiek…”

Nie „inny człowiek”.
Tylko Z INNYM człowiekiem.

Ten sam mężczyzna – „kanapowiec z piwem”, przy kobiecie która nie zgodzi się, żeby za niego dźwigać – będzie musiał wyhodować jaja, albo patrzeć, jak marnieje kolejny związek.

Popatrz na te, które dzień za dniem toczą kule syfu, krzycząc głośno:
„faceci są beznadziejni…
do niczego,
niepotrzebni,
takie duże dzieci”…

W tych kobietach często gniew za mamę, która może nawet i z tatą pod jednym dachem mieszkała…
Ale to ona nosiła spodnie.
Wściekle ale stabilnie.

W tych kobietach często gniew za babcie…
Która może w trakcie wojny została sama,
A kiedy ten mąż wrócił – jeśli w ogóle wrócił..
Siedział na fotelu,
Tylko ciałem… bo duch został tam –
na froncie.
Więc to ona dźwignęła całość:
od gospodarstwa, aż po dzieci.
Przez zaciśnięte zęby sycząc: „nigdy więcej mężczyzn”.

A potem ta mała, która do taty dostępu nie miała,
Przyglądając się mamie –
wściekłej ALE PRZEPYCHAJĄCEJ TRUDY,
obiecywała sobie, że jej mężczyzna będzie na pewno lepszy –
ona się tak zrobić nie da!

I tak jak głowę oszukać możemy, tak serca i sumienia nie.
Z ruchu lojalności:
„Mamo, ja taka jak Ty”,
taka kobieta trafiała więc w ten sam obraz:
…DŹWIGANIA.

„Mamo, ja tak jak Ty w relacji będę niosła za dwoje”;
„Mamo, ja tak jak Ty, w relacjach będę zawodzić się na mężczyznach”;
„Mamo, ja tak jak Ty, będę w relacji samotna”…

Ten ruch za mamę, miesza się i z ruchem za tatą – do którego nie było wolno.
Bo mama na niego zła,
Bo wychowanie przejęła babcia z mamą,
Bo ten tata jakby nieobecny…

Więc ten mąż za ścianą – na głowę okropny i zły – pozwala sercu zbliżyć się do taty:
„Tato, tylko w takim: samotnym i smutnym małżeństwie czuje, że mam Cię choć trochę bliżej”…

I tak jak żuczek pcha swoją kulę,
bo taka to dla niego norma.

Tak Ty dźwigasz za to męskie,
bo taka to dla Ciebie norma.

A kiedy Ty dźwigasz –
Ten chłop – sam nieskontaktowany ze swoim męskim – rozsiądzie się wygodnie na kanapie…
Odsunie się…
Zdradzi…

A Ty będziesz tę kule toczyć, znajdując siłę do dalszego toczenia we wkurwie na męskie.
Tak jak wcześniej mama …
Babcia …
Prababcia …

„Mój partner jest skontaktowany z męskim a siedzi na kanapie”

Bzdura.

Bo jak mężczyzna stanie przy swoim ojcu;
kiedy dotrze w jego ramiona,
odbije w jego oczach swoją męską tożsamość –
Z przyjemnością wyjdzie do działania i ruchu.
To taki mężczyzna, który swojej kobiecie dźwigać nie pozwoli.

A gdyby jednak zobaczył, że trafił na taką strongmenkę, co to wszystko chce za niego, to albo postawiłby ją do pionu,
albo spakowałby manatki i pożegnał się szerokim uśmiechem.

Bo męskie w ścisku nie wytrzyma.
Nie pozwoli się wykluczać i umniejszać.
Nie pozwoli mówić o sobie „moje duże dziecko”,
Nie pozwoli się wychowywać, bo wie, że wychowanie już skończone.
Dzieciństwo skończone.
Nie będzie już cycka.
I tak jest najlepiej.

To takie męskie, które zna granice,
rozumie swoją ważność,
dotyka konkretem stabilności i mocy,
otacza opieką i widzeniem, to z czym kobiece przychodzi od siebie.

Partnerzy zawsze stają, jako równi.
Służąc sobie wzajemnie tak,
jak tego potrzebują.
Tym służeniem, wymieniają się szansą,
na domknięcie trudnych ruchów i dynamik.

Twój mężczyzna siedzi na kanapie Tobie w służbie…
Zostawia Cię z ciężarem, Tobie w służbie…
Oddala się także dla Ciebie…
Żebyś przestała wreszcie tę kulę pchać, byle do przodu.
Bo inne w rodzie tak musiały.

Ty na ich pamiątkę zrób piękniej.
Żeby i one, przez Ciebie, odkryły smak…
Lekkości.

Marianna Gierszewska