O martwieniu się myślimy z dozą łaskawości.

„Wyraz troski”;
„Obraz czułości”
„Przejaw empatii”…

Ja powiem przekornie.
Żadne z wyżej wymienionych.
Bo i troska i czułość i empatia ma w intencji skupianie energii na poczet drugiego – martwienie się natomiast te energie wykrada.
W najbardziej samolubny sposób.

„Martwię się o Ciebie”…
To nie tak.
Martwisz się DLA SIEBIE.
Bo tego rodzaju udręczanie przed widownią, ustawia reflektory na Ciebie.
I tak ta wcześniej wspomniana troska, czułość i empatia nie lądują przy tym, który rzeczywiście tego potrzebuje, ale przy gromadce zasępiałych, zatroskanych chórów.
Stałaś się aktywną częścią tego dramatu.
Stałaś się współwłaścicielką trudów.
I najczęściej, jest to rola bardzo wygodna – szczególnie dla tych, którzy łakną uwagi.
Bo Twoje głośne „MARTWIĘ SIĘ O NIEGO”, przynosi szansę, że ktoś zapyta: „jak Ty to znosisz?” / „jak Ty dajesz radę? / „ależ masz przez niego zszargane nerwy”.

Bajka o Kopciuszku zmienia rolę główną.
Kopciuszek idzie w odstawkę.
Bajka będzie o tej dyni, co to się zamieniła w karocę.
Bo dynia też kurka wodna chce być ważna.

Gdybyśmy przestali gloryfikować umartwianie się za kogoś, zobaczylibyśmy wyraźnie ile takim lamentowaniem przynosimy ciężkiego: i sobie i tej drugiej stronie.
Zmartwienie cementuje nogi.
Odbierając drugiej stronie siłę i godność w przechodzeniu przez to co trudne, częstokroć zatrzymuje przed działaniem w ogóle.
Wywrotnie, rzadko również ma cokolwiek wspólnego z tym o kogo się martwimy.
Ma za to wiele wspólnego z nami samymi…
I – jak wspomniałam wcześniej –
z szukaniem uwagi w sytuacjach trudnych.

Bo może kiedyś, mama / tata, patrzyli na Ciebie tylko wtedy, kiedy było ciężko…
Może zwracali uwagę tylko wtedy, kiedy musieli się o Ciebie martwić…
I tylko tym przynoszeniem zmartwień – chorobą, rozciętą głową, czy wezwaniem do dyrektora – budziłaś ich uwagę.
Z takim skryptem, zawsze będziesz czuła, że to co trudne, przynosi zainteresowanie.
Więc do tych trudów będzie Cię pchało.
W nich będziesz czuła, że żyjesz!

Może tata pił, a mama pozostawała przy tym ojcu, w niekończącym się zmartwieniu …
Więc tak teraz znajomy smak trosk, będzie Ci pozwalał choć na chwilę, znów, stanąć sercem bliżej tej mamy i tego taty.

A może babcia, w trakcie trwającej wojny, walczyła o życie swoje i potomstwa na Syberii. W zimnie i głodzie.
I tak teraz Ty, zmartwieniem się karmisz…
Uwikłana, na cześć tej babci.
Martwisz się dziś tak, jak ona martwiła się wtedy.
Na jej pamiątkę…

Pragniesz przyjść jako wsparcie?
Wystarczy, że się stawisz.
Wystarczy, że nie zdezerterujesz, że zapytasz o potrzeby.
Prawdziwa pomoc zaczyna się w lekkiej intencji i w zaufaniu do siły drugiego.
Wsparcie wierzy w życie, nie zaś w to co (u)MARTW(ion)E.

Marianna Gierszewska

Powietrze.
Jego pierwszy łyk, bierzesz przy mamie.
Bo to przy niej zaczyna się zgoda na życie… a wraz z nią?
Zgoda na oddech.
Pełną piersią.
Od tego momentu – od momentu pierwotnego zapoznania ze światem, za każdym razem, kiedy zgadzasz się na to, co najwyższe, prawdziwe, duże i szczere… bierzesz głęboki wdech.

Zauważ to w swoim ciele.
Czy wolno Ci ten oddech wziąć w całości?
A może gdzieś utyka?
Zatrzymuje się w brzuchu – bo tam wiele nieprzetrawionych spraw…
Zatrzymuje się w gardle – bo tam tyle niewypowiedzianych słów…
Zatrzymuje się na wysokości klatki piersiowej – bo tam utknął ciężar istnienia…
A może z duchotą i utknięciami nie masz kontaktu ciałem, ale ten bezdech widzisz wyraźnie – w tak wielu różnych obszarach swojego życia.

Może to bezdech w kobiecości – w zatwardziałości kar i ocen.
Może to bezdech w związku – we wzajemnej służbie głuchym telefonem, gdzie już nikt nikogo nie słyszy dobrze.
Może to bezdech w macierzyństwie. Podduszający codzienną bezsilnością.
A może to bezdech w sferze zawodowej i finansowej – bo mimo wielkich chęci, życie ciągle nie daje dostępu do obfitości.

W takich bezdechach, zawsze prędzej czy później blokuje się ciało.
Zamyka się gardło, bo mówienie bez powietrza staje się niesłyszalne.
Zamyka się śmiech, bo koniec końców jest on niczym więcej, jak serią szybkich wdechów i wydechów.
Zamyka się przyjemność, bo orgazm z oddechem romansuje od zawsze.
Zamyka się płynność cyklu, bo ten cykl jest przecież swoistym rytmem oddechu ciała kobiety.
Zamyka się odczuwanie, bo każde uczucie przepuszczamy i filtrujemy głębokością wdechów i wydechów.

Zamknij oczy.
Usiądź w ciszy.
I pozwól sobie na, być może, ten pierwszy w życiu oddech.
Gdzie Cię prowadzi?
Kogo przywołuje?
Komu, tak jak Tobie, nie było wolno do życia – w pełni?
Na czyją pamiątkę, ten wcześniej opisany bezdech?

Nie szukaj odpowiedzi rozumem –
te obrazy zobacz –
SERCEM.

Marianna Gierszewska

Miłość…
łącząc tych, którzy nie stanęli jeszcze do pracy ze sobą,
zawsze zwiąże to, co pozostawało niewidoczne,
w utknięciu,
w wyparciu i skostnieniu.
To takie mechanizmy, które pozostawiają nadzieje, na zapomnienie dziecięcych – tak trudnych dla DDA – ran.

Znalazłaś więc chłopa, co to nie pije, tak jak ten ojciec.
Znalazłaś takiego, co to może nawet i wcale alkoholu nie lubi.
I co dalej?
Jacy wy dalej w tej relacji do siebie stajecie?
Bo choć karoseria błyszczy, to środek jakby pozostał zakurzony.
Szybko bowiem okazuje się, że sam brak alkoholu w związku nie otwiera wrót do Nibylandii.
Ponieważ przy tego typu relacjach, zależności bywają o wiele bardziej skomplikowane.

Córki DDA, niezależnie od tego czy pijąca była mama czy tata,
niosą w sobie niezwykle wyraźny mechanizm odcięcia i od tego co kobiece i od tego, co męskie.

To kobiety, które w sercu odwracają się przeciwko obojgu rodzicom,
bo jeden pił,
a drugi pozostawał obojętny.
Jeden był agresorem,
A drugi nie bronił.

Taka kobieta do późniejszego partnerstwa wychodzi z kilku podstawowych ruchów:
a) dźwigania za partnera / rola matka („dałam radę przetrwać w dzieciństwie, dam radę i teraz”)
b) stawania do partnera z roli dziecka („proszę, daj mi to, czego nie mogłam dostać wtedy. Zwróć na mnie uwagę, tak całościowo i bezwarunkowo jak powinni byli to zrobić rodzice”)
c) wściekłości na męskie i/lub żeńskie.
Tu, w zależności od tego, które z rodziców piło – skrypty będą wyglądać nieco inaczej:
(„Kobiecość jest złudna/ mizerna/ niebezpieczna. Męskość jest agresywna/ bezsilna/ beznadziejna”).

Te wymienione wyżej dynamiki często w partnerstwie przelewają się cyklicznie – pokazując nam dokładne miejsca utkniętych, dziecięcych traum.

I tak siadając do pracy z kobietami DDA – kiedy w związku – przyglądam się najczęstszej grającym naprzemian rytmom: mamy i dziecka w relacji.

To naprzemienne ruchy dźwigania i dziecięcego utykania w potrzebie.

To naprzemienny ruch ratowania –
tak jak kiedyś próbowałaś uratować…
pijącego,
złego,
zalewającego się tatę…
Czy też cichą,
zmęczoną,
wściekłą,
zawiedzioną życiem mamę… –
łączący się z cykliczną potrzebą bycia uratowaną.
To potrzeba na cześć tamtych lat.
Lat, w których byłaś tylko dzieckiem.
I patrząc na często wyjątkowo trudne, drastyczne obrazy, Twoje maleńkie serce raz za razem utykało w nierozwiązanych okolicznościach.

Mówimy tu o sytuacjach pijanego rodzica, którego trzeba było ratować, przed utratą przytomności…
Mówimy o kłótniach, o krzykach, o strachu, że pijany tata wyskoczy przez okno…
Że znów karze Tobie – malutkiej, iść po alkohol do sklepu…
Że mama przestanie się odzywać nie tylko do niego, ale także i do Ciebie…
Ciszą karząc cały dom…
I wszystkich jego domowników…

Każda tak trudna sytuacja, niejako rozszczepiała serce na dwa.
Bo z jednej strony, w tamtym danym momencie musiałaś stanąć do roli dorosłego, często wobec swojego rodzica.
A z drugiej, taka parentyfikacja, dodatkowo połączona trudną więzią okoliczności, sprawiła, że w duchu zostałaś dzieckiem, przy utknieciach z tamtego czasu.
I tak ten dualizm: RATUJĘ (cię) – URATUJ (mnie),
wkrada się do partnerstwa, w którym
zamieniacie się cyklicznie rolami.

Jesteś w stanie dźwigać długo.
Ba! Dźwigałaś przecież całe swoje dzieciństwo.
Ale w tej wymyślonej fizyczności dorosłego,
w sercu siedzi zapomniane, nieutulone, niedokochane dziecko, które nie daje o sobie zapomnieć…

I tak raz na czas.
Może raz na tydzień, a może raz na kwartał – odpala się ten ruch przytłoczonego malucha, który nie może tej rzeczywistości znieść.
Wtedy partnera stawiasz jako rodzica – czasami znajdując sposoby, by on dał Ci więcej uwagi …
chorobą,
wahaniami nastrojów,
prowokowaniem kłótni.

I tak przywołujesz partnera, tak jak kiedyś przywoływałaś mamę, tatę.
Zawsze tylko tym, co ostateczne…
Rozciętą głową, zapaleniem płuc, czy wielką awanturą.
Twoje serce, wraca wiec do tych utknięć.
A każdy taki powrót, jest dla Ciebie szansą na domknięcie tego, co zostało TAM.

Wystarczy cyklu skrajności.
Wystarczy cugu ról w partnerstwie.
Wystarczy zalewania się ciężarami, łzami, wahaniami nastrojów, ciszą, wzajemnym chłodem.
To co trudne z wtedy,
uhonoruj inaczej.

Zaczynajac od odkorkowania tamtych traum i okoliczności.
To traumy i okoliczności, które wyrosły w Tobie jako hybryda dorosłego i dziecka.
W takim awatarze długo nie wytrzymasz.
Warto więc zacząć.
Dziś.

Marianna Gierszewska